The adventure continues

Freek's avontuur eindigde in Bargara, de avond voor het zeeschildpadden kijken. Om 7 uur 's avonds moesten we verzamelen bij het turtle centre (was even zoeken..). Er werd gezegd dat de schildpadden tijdens het nestling season (wat net begonnen was) in het donker hun eieren leggen. Vanaf 7 uur was het wachten wachten wachten. Er waren rangers die over het strand liepen om alles in de gaten te houden en wij werden ge-entertaint in het turtle centre. Om 12 uur helaas nog steeds geen seintje gehad van de rangers dus hadden we de hoop om een schilpad te zien wel zo'n beetje opgegeven. Intussen waren ook al veel mensen weer naar huis gegaan. Om half 1 's nachts werd er besloten met de overgebleven groep om over het strand te gaan lopen, hopen dat er dan toch toevallig een schilpad het strand op zou komen. En na nog geen 200 meter op het strand te hebben gelopen... SCHILDPAD, en de grootste die ze hier hebben. Voorzichtig met de groep er om heen gaan zitten en een uur lang gekeken. Het was het wachten waard! En daarna snel teruggelopen door een veels te donker paadje door het bos met enge beesten, ik was blij toen we weer op de camping waren en m'n bedje in kon.

De volgende dag nog een beetje rondgelopen in Bargara en vervolgens de auto in gesprongen, op naar Hervey Bay, we komen in de buurt van Fraser!!
In Hervey bay was iets minder te doen dan verwacht, maar alsnog hebben we een leuke tijd gehad. We hebben twee dagen op een camping gestaan aan het strand, en hebben dan ook vooral op het strand gelegen.

Na die twee dagen was het tijd voor Tin Can Bay, een piepklein plaatsje waar ook niet zo veel te doen is. Aangekomen op de camping hebben we fietsen gehuurd en zijn we het dorpje doorgereden. De volgende dag vroeg op want we gingen naar het Barnacles Dolphine Centre om wilde dolfijnen te zien en te voeren. Om 7 uur mochten we het water in waar de dolfijnen rondom je benen zwommen en vervolgens kregen we een klein visje om de dolfijnen te voeren. Gaaf om die dieren van zo dichtbij te zien!

En voor we het wisten zaten we al weer in de auto onderweg naar Rainbow Beach, de laatste stop voor Fraser Island. Aangekomen in Rainbow Beach gelijk naar het strand gegaan want het was waaaarm, dus lekker even gezwommen, wel hele hoge golven. Vervolgens op zoek gegaan naar een kampeerplekje. De camping daar (er was er maar 1) was best wel duur dus hadden we besloten om een camping permit te halen voor 6 dollar per persoon, en daarmee mochten we parkeren op Inskip, het laatste stukje vaste land van Rainbow Beach. Een kampeerterrein met bijna niets, behalve een compost toilet en een heel mooi uitzicht. Tentje opgezet, maaltijdje klaar gemaakt en lekker slapen. De volgende dag weer beetje in Rainbow Beach rondgelopen en gelunchd in een gezellig tentje. 's Avonds opnieuw naar Inskip, alleen was het niet meer zo warm en voor het wisten brak de hel los, regen regen regen, was uiteindelijk de hele avond en de hele volgende dag heeft geduurd. Die dag dus vooral in de auto doorgebracht, filmpje gekeken, serie gekeken, je moet wat, hopen dat het weer de volgende dag weer wat opklaart. De laatste dag voor ons Fraser avontuur hebben we doorgebracht in het hostel Pippies Beachhouse, waar vanuit ook de Fraser Tour was georganiseerd. We kregen een briefing en ontmoetten onze auto-groepsgenoten (en de rest van de groep). 's Avonds vroeg naar bed want de volgende dag stond het wekkertje om 6 uur, om om 7 uur met onze mega grote 4WD Rainbow Beach te verlaten, op weg naar FRASER! Met alle auto's (4 stuks: 1 leader vehicle, 3 tag along vehicles) op de Barge, en in 10-15 minuten stonden we op Fraser Island. En toen begon het avontuur.

Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld. De wegen daar zijn alleen geschikt voor 4WD en dat was gelijk duidelijk, ons eerste ritje was over het strand met de golven op zo'n 1 meter afstand. Op het (zachte) zand heb echt totaal geen controle over je wielen dus moest je maar gewoon goed in de track van je voorganger blijven rijden. Het ritje ging van hard zand, naar zacht zand, naar grind, naar paden door het regenwoud, door diepe plassen en op weg naar onze eerste stop met Kris achter het stuur: Lake McKenzie. Een van de grootste meren met (normaal gesproken) enorm blauw water. Helaas had het de dagen voor onze trip ook op Fraser geregend en wat het water een beetje troebel geworden. Bij het meer snel onze handdoekjes neergelegd en het water ingegaan. Heel Fraser Island is omringd door oceaan (zout water), maar al het water op het eiland zelf is zoet (regenwater). Na 5 minuten werd het wat bewolkt en voor we het wisten kwam het met bakken uit de hemel. Wij zijn lekker in het water gebleven, wat warmer dan er buiten. Na wat tijd daar weer de auto in, en toen was het tijd voor Bianca om achter het stuur te kruipen. Ritje door het regenwoud op weg naar onze lunchplek. Midden in het regenwoud een paar wraps gegeten en door naar de volgende stop: Maheno Shipwreck. Ondertussen veel dingo's (wilde honden) gespot op het strand! Het scheepswrak ligt er sinds 1935 en dat was te zien; half begraven in het zand en totaal verroest, maar wel heel gaaf om zo'n scheepswrak te zien. Daarna ons klaar gemaakt voor het laatste stukje rijden, richting het kampeerterrein. Alle tentjes stonden al klaar (met z'n tweeen in de tent, lekker luxe) en niet heel veel later begonnen de voorbereidingen voor het avondmaal. Iedereen moest wat helpen in de keuken (deed ons een beetje denken aan LCKV), dus we hebben lekker burgers en worstjes staan bakken op de BBQ. Na het eten een paar (...) drankjes genuttigd en drankspelletjes gespeeld. Rond 11 uur besloten dat we nog wel even naar het strand gingen om verder te feesten. In het pikkedonker stonden we op het strand naar de sterrenhemel te kijken, nog nooit zo veel sterren gezien! Totdat we opeens muziek en knipperende lichten aan zagen komen. Onze guide (Brad) kwam aan in de leader vehicle om er een feestje van te maken. Rond een uurtje of 1 zijn we weer teruggekeerd naar het kampterrein.

Volgende dag stond het wekkertje weer vroeg want er stond veel op de planning.
Iedereen weer in de auto's, op weg naar de eerste stop: Champagne Pools. En dat ging voor mij (Bianca) niet helemaal zoals gepland. Ik stond wat foto's te maken met mijn gopro, samen met nog wat anderen, toen er opeens een heel grote golf op ons afwam. De rest kon zich nog redelijk uit de voeten maken of zich vastgrijpen, maar ik stond in het midden van een pool en kon nergens heen en voor ik het wist werd ik door de golf tegen de rotsen aan geslagen. Ik viel op de rotsen en werd naar achteren gesleurd waarbij ik ook nog een ander meisje meenam. Kris stond 2 meter van me vandaan en schrok zich dood. Ik wilde opstaan maar mijn linker knie wilde niet meewerken. Toen ik naar mijn knie keek en naar mijn hand werd het me wat te veel. In mijn linker knie zat een gat van een cm diep vlak onder mijn knieschijf en mijn hele rechter hand lag open. Omdat ik in het water lag werd het bloederige effect nog wat versterkt. Nog half in shock ben ik samen met Kris de hele weg terug naar de auto (lees: over de rotsen, over de trappen) gelopen en onderweg nog even snel getest of ik alle bewegingen nog kon maken.. dat ging redelijk. Bij de auto de wonden schoongemaakt en verbonden. De volgende stop (Indian Heads) kon ik niet mee naar boven en moest ik in de auto blijven zitten. Daarna gingen we naar de Eli Creek waar we (ik niet) konden tuben. Ondertussen zat ik in het ondiepe water mijn wonden te weken om in ieder geval het zoute zeewater er uit te krijgen. Daarna nog naar 1 creek gereden (het in de auto zitten werd ondertussen niet zo leuk meer met al die hobbels), waarbij op de terugweg de leader vehicle een lekke band kreeg.. dat kon er ook nog wel bij. Gelukkig zat er na een half uur weer een nieuw wiel op en konden we onze weg naar het kampterrein vervolgen, en ik was blij dat ik eindelijk rustig kon zitten. Ik merkte wel dat m'n knie ondertussen heel dik was en dat ik 'm niet meer kon buigen (alleen nog strekken, dus heb ik de hele avond met een gestrekt been gezeten en gelopen en dat is echt lastig). Bij bijna alles wat ik deed had ik hulp nodig, gelukkig was iedereen zo aardig om me te helpen. Zo werd ik begeleid naar de keuken, begeleid naar de wc en uiteindelijk begeleid naar m'n tentje. Slapen die avond ging voor mij zegmaar NIET, Kris echter had een aardig bakkie op en lag gelijk in coma, dit werd een lange nacht..
De volgende morgen opnieuw vroeg op, er stond nog een lange wandeling (yes..) op de planning naar Lake Wabby. Omdat ik niet wilde achterblijven toch ook maar meegegaan. 2km heen en 2 km terug over zanderige paadjes, maar eenmaal in beweging ging het wel aardig. Ondertussen was de wond op mijn knie gestopt met bloeden wat wel fijn was na anderhalve dag. Terug van de wandeling (een uur later dan de rest) nog even snel wezen lunchen en daarna op naar de Barge, op naar het vaste land, ik was blij.
Terug in Rainbow beach leek het mij wel verstandig om even langs de apotheek te gaan om wat ontsmettingsmiddel en verband te halen. Toen ik de apotheker de wond op mijn been liet zien, zei hij dat ik geen verband nodig had maar een dokter, oh.. Dus onze volgende stop wat de dokter in Rainbow Beach. Die vond mijn knie er niet zo mooi uitzien en zei dat ik gelijk naar het ziekenhuis moest.. NIET CHILL!
Kris kreeg nog even de opdracht om alvast antibiotica te halen terwijl ik kon blijven en m'n wonden opnieuw werden schoongemaakt. Het plan was eigenlijk die avond om met de hele Fraser groep te gaan eten maar dat ging dus even niet door. Toch nog even langs het hostel gegaan om iedereen gedag te zeggen en daarna naar het ziekenhuis gereden in Gympie (70km verderop). Gelukkig was het rustig en was ik redelijk snel aan de beurt. Er werd eerst een echo gemaakt waarbij de dokter zag dat er heel veel vocht in mijn knie zat en hij bang was dat er iets was gescheurd of misschien zelfs gebroken, tijd voor een Xray. Toen vond ik het toch wel een beetje eng worden, stel nou dat er echt iets ernstigs aan de hand was.. moet ik dan naar huis? Gelukkig kwam de dokter erna met het verlossende woord dat ze niets geks op de foto's zagen en dat ze hopen dat het vocht door middel van de antibiotica snel afneemt, waardoor ik ook mijn knie weer kan buigen. Ze gaven me een spalk (zat voor geen meter dus gelijk weer afgedaan) en wat krukken (die waren wel fijn), en ik mocht er weer vandoor! Binnen 3 uur stonden we weer buiten en we waren allebei heel erg opgelucht.

Nu was alleen de vraag, het is 8 uur 's avonds, we hebben niets meer gegeten sinds 12 uur en we hebben nog geen slaapplek, wat gaan we doen. Uiteindelijk besloten om de auto op een resting area langs de snelweg te zetten. Ons avondeten bestond uit 2 rijstenwafels, we waren te moe om ook nog maar iets te koken. Nog snel wat pijnstillers naar binnen gegooid en de tent in (ging nog best aardig). We hebben allebei heerlijk geslapen!
En de volgende dag hebben we onze weg vervolgd naar Noosa waar we op dit moment zijn. Hele mooie camping aan de Noosa River én extra korting gekregen omdat ze me zielig vonden (ga voortaan die kruk overal mee naar toe nemen). Vandaag lekker rustig aan gedaan; even op het strand gelegen, fysio oefeningen voor het knietje gedaan en zo lekker uit eten aan de boulevard. Morgen staat kajakken op de planning, ben benieuwd of ik in die boot kom.. we gaan het zien..

WiFi is hier trouwens echt barslecht dus foto's komen nog.. Of misschien staan ze al ergens, geen idee, succes met zoeken!