Einde zuid, begin Noord

Beste vriendjes en vriendinnetjes,

Volgens mij waren we in de vorige blog gebleven bij onze trip naar Kaikoura om walvissen te spotten. Na een lange dag rijden beland in Kaikoura, geslapen bij een ierse pub met hele slechte muziek en lekkere biertjes. Vroeg naar bed want de volgende dag om 7 uur walvissen spotten op een boot. Met een strak blauwe hemel onze boottocht begonnen, het eerste uur bestond vooral uit keihard varen om bij het diepere water te komen. Tijdens dit eerste uur kwamen de kotszakjes bij verschillende gasten tevoorschijn, maar wij genoten van het mooie uitzicht. Eenmaal aangekomen in het diepere water stopt de kapitein een lange paal met een microfoon in het water om te luisteren naar walvissen. We hebben geluk, er zijn walvissen in de buurt! Uiteindelijk 2 spermwhales mogen zien en een staart van een Blue Whale (grootste dier op aarde, iets van 24 meter). De Spermwhales (door die beesten is de zee zo zout) konden we gelukkig langer aanschouwen, ze blijven een minuut of 6 aan de oppervlakte en duiken dan naar beneden met de kenmerkende staart beweging. Wat een gigantische beesten zijn het toch, heel vet om te zien. Eenmaal terug op het land zijn we gelijk weer in de auto gesprogen opweg naar onze laatste stop op het zuidereiland....Picton.

  

In Picton gelijk gereden naar het enige gratis campingplekje (er waren maar 6 plekken voor een auto/campervan) dus we dachten, hoe vroeger we hier zijn, hoe beter. Toen we aankwamen was er gelukkig nog wat plek over maar niet heel veel later stond het helemaal vol. Goed gepland dachten we zo. De dag daar een beetje aan het water gezeten en van het uitzicht genoten. De volgende dag terug naar de haven vanaf de ferry zou gaan naar Wellington (Noord). Het was lekker weer dus we hebben de ochtend lekker in het zonnetje gezeten bij de haven (hele mooie haven!!) voordat we de boot op konden om 14:00 uur.

De oversteek naar noord duurde zo'n 3,5 uur. Met de auto de boot afgereden en gelijk wellington weer verlaten om morgen weer terug te komen. Onze slaapplek was iets buiten wellington namelijk. De volgende dag terug wellington ingereden op zoek naar wat culturele ervaringen. Gelijk maar begonnen met het bekendste museum van Nieuw-Zeeland namelijk Te Papa, hier veel geleerd over de geschiedenis van de Maori, vulkanische verleden en heden van NZ en het leukste en meest indrukwekkende onderdeel van het Museum: de tentoonstelling over de slag van Gallipoli tijdens de eerste wereldoorlog waarin 8 maanden is gevochten tussen aan de ene kant de geallieerden( NZ,AUS,FR) en aan de andere kant de Turken. De geschiedenis is verteld aan de hand van 7 Nieuw-Zeelanders die hier gevochten en gestorven zijn. Ik persoonlijk vond het het heel interessant en was er niet weg te slaan, bianca werd wel het wel een beetje zat en moest me eruit slepen. Na het museum nog even door de botanische tuinen gewandeld en Savonds lekker uiteten geweest.

Het plan was eerst om in de stad te blijven slapen, maar met de Cycloon op komt leek ons dit uiteindelijk niet het slimst en zijn we meer richting het oosten gereden (cycloon kwam vanaf het westen). Prima nachtje gehad en de volgende dag onze tocht voortgezet naar Palmerston North. Hier hadden we afgesproken met een oud bekende van Bianca uit Leiden (Jeroen). Jeroen doet een internship in Palmerston en woont hier dan ook voor een aantal maanden. We hadden afgesproken bij hem thuis (was wel zo fijn want het begon intussen aardig te waaien en te regenen) en hebben daar lekker met alle huisgenoten gegeten en een drankje gedaan. Plan was eerst om nog de stad in te gaan voor Bianca haar verjaardag (12 uur..), maar we waren allemaal te moe en zijn uiteindelijk rond 11 en lekker ons bedje in gedoken. Op Bianca haar verjaardag zijn we lekker uiteten geweest in Napier, een kuststadje. Even met het huisfront gebeld die gezellig met ze allen aan het eten waren. Toen was het het wel even balen dat we aan de andere kant van de wereld zaten, ondanks het lekkere weer. In Napier nog even rondgelopen en toen maar weer de auto ingestapt naar Taupo. Taupo staat bekend om lake Taupo (grootste meer van NZ) en om de geothermische activiteit daar. Zo zijn we gelijk doorgereden naar wat ze noemen de Therminal Spa. Auto geparkeerd, door een parkje gelopen en uitgekomen bij natuurlijke hot pools. Dit zijn hele warme pools tussen de rotsen waarbij het water door de aarde wordt opgewarm. Het water in de Pools kan oplopen tot zo'n 40 graden, dus soms was het even zoeken voor een iets aangenamer plekje. Daarna doorgereden naar de Huka Falls, een niet hele hoge waterval (maar 10 meter), maar vooral bekend om het zeer smal en dan weer breed worden van de rivier waarbij het water met volle kracht door een smalle doorgang wordt geperst. Mooi om te zien hoe krachtig water kan zijn. Hierna naar Orakei Korako geweest, een gebied waar alle geothermische activiteit aan de oppervlakte komt. Overal komt rook vandaan, geysers, poelen water van over de 100 graden. On-aards om dit alles te zien, wel erg mooi. Het stinkt er wel verschikkelijk naar rotte eieren, komt door de zwavelgassen.

De volgende dag stond de Tongario Crossing op het programma, de mooiste hike van het noordereiland. Jeroen had een hut van de universiteit geboekt boven op een van de bergen van de wandeling. 's Avonds zijn we hier heen gereden. En wat een vette plek was dit, op een van de hoogste vulkanen van het gebied, in een hutje met z'n 9en. Maar het was kouuuuddd, en in de hut nog koudderrrr. Maar we hadden geen tijd om een vuurtje te stoken want het was intussen 10 uur 's avonds en het wekkertje ging de volgende dag om 4:45. Nog niet helemaal wakker en buiten nog pikkedonker zijn we met 2 auto's zijn we naar het beginpunt van de wandeling gereden. Maar omdat de hike zo enorm populair is, is het sinds een aantal jaar niet meer mogelijk om je auto aan het beginpunt te parkeren en moet je vanaf een ander punt een shuttle nemen. Om kosten te besparen zijn we met z'n 7en er bij het beginpunt uitgegooid om 6 uur 's ochtends en zijn de twee auto's met 2 bestuurder doorgereden naar het eindpunt, vanwaar zij weer een shuttle naar het beginpunt hebben genomen. Fijn dat het kosten bespaarde, maar dit betekende wel dat we 2 uur lang in de kou buiten hebben moeten wachten. En het was koud, ijskoud (denk 3 graden). Ik (Bianca), altijd al een koukleum geweest, had het zooooo koud. Toen we eindelijk konden beginnen aan de wandeling (met nog heel veel andere mensen) werd ik gelukkig wat warmer, toch voelde ik me niet helemaal ideaal. De hike is bijna 20 kilometer lang en leidt je langs een vulkanisch landschap met hoge toppen en azuurblauwe meren, dat alles onder het genot van een soms heerlijke zwavelgeur. Een meisje met wie we waren was die dag jarig, dus met het mooiste uitzicht net na de top heerlijk gelunched en champagne gedronken. Na 8 uur lopen waren we eindelijk bij het eindpunt en iedereen was helemaal gesloopt. Gelukkig werden we weer terug gereden naar de hut en zijn we tijdens die rit met z'n allen op de achterbank in slaap gevallen.

Nog half gaar van de wandeling het avond eten naar binnen gewerkt, maar ik voelde me nog steeds niet top, en ik merkte dat ik het constant maar koud had, terwijl iedereen het warm had. Maar 's avonds stond de feestavond op de planning, dus heb ik maar snel een ibu naar binnen gegooid. Daarna voelde ik me gelukkig al iets beter. De avond bestond vooral uit het spelen van allemaal soorten drankspelletjes: Beerpong, Mokerpong, Bussen, Twister en veel andere spelletjes kwamen langs. Om 2 uur zijn we allemaal naar boven gerold om lekker te slapen.

De volgende ochten met een gezamelijke kater ontbeten, daarna ging iedereen weer terug naar de universiteit en wij verder op onze reis. Echter voelde ik me nog steeds niet lekker, dus Kris mocht weer achter het stuur, en zijn we in 1x doorgereden naar Rotorua (Als je op de kaart kijkt; ja we rijden een beetje heen en weer.. achja..). Ergens vlak voor Rotorua een camping opgezocht en snel gaan slapen, hopen dat ik me morgen beter zou voelen. Maar helaas, de dag erna voelde ik me nog slechter. En de zwavelgeuren die in heel Rotorua te ruiken zijn werkten daar ook niet echt aan mee. Na kort door het dorp te hebben gelopen en iets klein te hebben gegeten maar weer snel een campingplekje opgezocht en de rest van de dag op bed gelegen. De volgende dag voelde ik me ietsje beter en zijn we naar een Maori Village geweest. Heel interessant om te zien dat in deze dorpen nog steeds Maori leven op een redelijk primitieve manier. Rotorua staat bekend om z'n geothermische activiteit, wat ook in dit dorp goed te zien was. Overal waren warmwaterbronnen, mudpools en kon je de grootste geisers van het zuidelijk halfrond aanschouwen. Daarnaast kregen we nog een aantal culturele dansen te zien en uiteraard de haka. Gelukkig is het toen even droog geweest, niet heel veel later begon het weer met regenen en besloten we weer door te rijden, ook omdat ik me nog steeds te slecht voelde om andere activiteiten (luge, raften etc.) te doen. Het plan was om naar Hobbiton te rijden, maar toen de volgende dag bleek dat ik me nog steeds niet beter voelde hebben we de reis maar doorgezet naar Hamilton. Hier zijn we naar de Hamilton Gardens geweest en hebben we een beetje door de stad gelopen. 

Het plan was om de volgende dag naar Coromandel Peninsula te rijden; een gebied wat bekend staat om de mooie stranden en ruige kust. We zijn er heen gereden maar helaas was het weer niet zo goed (lees: regen), dus naast een klein wandelingetje niet zo veel gedaan. De volgende dag was het nog steeds bewolkt maar in ieder geval droog, dus zijn we naar Cathedral Cove gereden, een bekende plek in de Coromandel waar de zee een gat in de rotsen heeft veroorzaakt en je hier doorheen kan lopen. Mooi om te zien maar jammer dat het zo bewolkt was. Daarna door gereden naar Hot Water Beach en, zoals de naam al zegt, hier heb je warm/heet water op het strand, je moet alleen even graven. Dus.. schepje gehuurd, op naar het strand. En wat voor tafereel je daar dan aantreft: honderden mensen met een schep die kuilen aan het graven zijn en anderen die al langgerekt er in liggen. Het blijkt dat onder het strand zich warm (heet) gesteente bevindt wat vervolgens de onderaardse waterreservoirs verwarmd. Dit zorgt er voor dat als je een kuil graaft in het zand er warm water naar de oppervlakte komt.. ideaal om lekker in te gaan liggen. Alleen het was zo druk dat we geen goed plekje meer konden vinden om een kuil te graven. Gelukkig waren er een aantal amerikanen die zo'n grote kuil hadden dat we er bij hun wel bij mochten. Uiteindelijk heel gezellig 2 uur lang in onze pool gelegen. Kris heeft nog mosselen gevangen en ze gekookt in het hete water, maar echt lekker waren ze niet. Hierna zijn we weer doorgereden, terug naar het zuiden, om opnieuw naar Hobbiton te gaan, dit keer met succes. We hebben een rondleiding gehad door het Hobbit dorp (bekend van Lord of the Rings en the Hobbit) en hebben daarna een drankje gedaan in de Green Dragon (pub van Hobbiton). Erg gaaf om zo over een "filmset"  te lopen en te zien hoe gedetailleerd alles is gemaakt. Na de tour was het helaas al tijd om richting Auckland te rijden. 

We hebben nu nog anderhalve week en het wordt tijd dat we de auto gaan verkopen (willen we nietttt!!). Na wat advertenties online te hebben gezet kregen we al vrij snel reacties en hebben een aantal mensen de auto gezien. Alleen was er 1 dingetje.. we wilden nog heel graag naar de Bay of Island (Northland) en dan is een auto wel handig. Dus na een halve "auto-dag" in Auckland toch maar even de verkoop gestaakt en doorgereden naar het Noorden, waar we nu zitten. We zitten op dit moment in Paihia, een dorpje bij de Bay of Islands. Vanmiddag lekker op het strand gelegen en net heerlijk uit eten gegaan. Morgen staat weer een leuke tour op de planning: met een catamaran langs de eilanden varen en dolfijnen spotten (en misschien met ze zwemmen!). Heerlijk, we hebben er zin in! En daarna wordt het echt tijd om terug te keren naar Auckland. Hopen dat we de auto snel verkopen want we hebben dan nog ongeveer een week, spannendddd!

Dit was onze laatste Nieuw Zeeland blog. We weten nog niet of we in Maleisie een blog gaan schrijven.. misschien is het makkeljiker om daarna alles "live" te vertellen als we terugkomen in april!

Liefs, Kris en Bianca